بررسی‌ها نشان داده‌اند که نیمه دور ماه پوسته‌ای ضخیم‌تر دارد و یک لایه اضافه روی سطح آن را پوشانده که آن را با نیمه قابل رویت ماه (از روی زمین) متفاوت می‌کند.
به گزارش خبرگزاری فارس به نقل از دیلی‌میل، بررسی‌ها نشان داده‌اند که نیمه دور ماه پوسته‌ای ضخیم‌تر دارد و یک لایه اضافه روی سطح آن را پوشانده که آن را با نیمه قابل رویت ماه متفاوت می‌کند.
بررسی‌ها نشان داده‌اند که نیمه دور ماه پوسته‌ای ضخیم‌تر دارد و یک لایه اضافه روی سطح آن را پوشانده که آن را با نیمه قابل رویت ماه (از روی زمین) متفاوت می‌کند.
به گزارش خبرگزاری فارس به نقل از دیلی‌میل، بررسی‌ها نشان داده‌اند که نیمه دور ماه پوسته‌ای ضخیم‌تر دارد و یک لایه اضافه روی سطح آن را پوشانده که آن را با نیمه قابل رویت ماه متفاوت می‌کند.
زاویه دید ما از روی زمین تنها یک نیمه ماه را برایمان آشکار می‌سازد در حالی که نیمه دیگر آن ساختاری کاملا متفاوت دارد.
محققان با استفاده از شبیه‌سازی، این تئوری را مطرح کرده‌اند که احتمالا این تفاوت به خاطر برخورد یک جسم عظیم به ماه در اوایل عمر آن ایجاد شده است.
مدارگردهای «GRAIL» ناسا حدود یک سال است که به دور ماه می‌چرخند تا قدرت جاذبه آن را بررسی کرده و به جمع‌آوری اطلاعات از لایه‌های درونی آن بپردازند که نتایج به دست آمده تفاوت‌های محسوسی بین دو نیمه ماه نشان می‌دهند.
اندازه گیری‌های انجام شده توسط آزمایشگاه (GRAIL) در سال 2012 به دانشمندان اطلاعات بیشتری در مورد ساختار ماه داد.
با استفاده از داده‌های GRAIL به عنوان نقطه شروع، این تیم تحقیقاتی از شبیه سازی‌های رایانه‌ای برای بررسی اثر برخورد اجسام با جرم و سرعت‌های متفاوت استفاده کرده تا بهترین سناریویی که می‌تواند این ملاحظات را در مورد ماه توجیه کند، به دست آورند.
بعد از انجام 360 شبیه‌سازی و محدود کردن نتایج، نزدیک‌ترین نتیجه نشان می‌داد که جسمی با قطر 780 کیلومتر با سرعت 22500 کیلومتر بر ساعت به نیمه نزدیک ماه برخورد کرده است. به همین صورت برخورد جسم کوچکتری با 720 کیلومتر قطر و سرعت بیشتری برابر با 24500 کیلومتر بر ساعت می‌توانست دقیقا همین اثر را داشته باشد.